Η Ύβρις του αποκτηνωμένου και η συγγνώμη της αξιοπρέπειας.

Ηλικιωμένη, με κακοχτενισμένα τα γκρίζα της μαλλιά, χαρακωμένο το πρόσωπο της απ τη δουλειά τα βάσανα και τα χρόνια.
Πλησιάζει στην Χρυσή Αυγη αν και ξέρει τον κίνδυνο γιατί είναι ξένη.
Πλησιάζει γιατί πεινάει κι εκεί μοιράζουν φαί.
Δεν κλέβει, δεν ζητιανεύει, πλησιάζει.
Την λοιδωρεί το χορτάτο Κτήνος.
Ο βολεμένος του συστήματος.
Ο τζάμπα μάγκας.
Ο υπάνθρωπος.
Λοιδωρεί και διώχνει τη μάνα , τη γιαγιά όλων μας.
Την πεινασμένη, την εξαθλιωμένη.
Και γελά.
Και τον χειροκροτούν τα τέρατα τριγύρω που πεινάν κι αυτά και πουλάνε την ψυχή τους για ένα κιλό πατάτες.

"Συγγνώμη, συγγνώμη"...λέει η μάνα όλων , και φεύγει με όρθιο το κεφάλι και όχι σκυφτό όπως των άλλων που πήρανε τις σακούλες.
Η ύβρις θα έχει ανταπόδοση.Και η λοιδωρία στον αδύναμο θα τιμωρηθεί χωρίς έλεος.
Τα κτήνη είναι στο δρόμο και γελούν όταν οι άλλοι πεθαίνουν.

"Συγγνώμη, συγγνώμη"...
εμείς συγγνώμη γιαγιά , συγχώρεσε μας για τα τέρατα που μεγαλώσαν οι μάνες της Ελλάδας.
Συγχώρεσε μας και λυπήσου μας.
Σοφία Λαμπίκη